Module 2: Acute opvang

Maandagavond hadden wij een lezing gegeven door Elsbeth Kuysters. Ze vertelde ons over haar enige dochter Sara, die op zeventienjarige leeftijd er zelf voor kiest haar leven te beëindigen.

Sara was een danseres. Een hele mooie meid, van binnen en van buiten. Zo'n meisje waarvan je dacht dat alles haar mee zat. Aan de buitenkant zag je niet hoe moeilijk ze het van binnen had. Vanaf haar 10 de had ze immers gedachten over de dood. Ze is in een lang zorgtraject gekomen, van specialistische hulp tot een gesloten opname. Niets hielp, ze ging alleen maar achteruit. Uiteindelijk wilde ze stoppen met de behandeling. Ze is door haar psychiater aangemeld bij de Levenseindekliniek, ook al wisten haar ouders dat de kans klein was op euthanasie. Ze kwam daar op een wachtlijst te staan en ze is daar uiteindelijk nooit op gesprek gekomen omdat ze niet meer kon wachten. Haar dood en het hele proces ernaar toe beschouwen de ouders als een proces van zelfeuthanasie. Uiteindelijk is ze thuis in vrede gegaan en op een waardige manier.

Elsbeth heeft dit boek geschreven om mensen te raken en de hand te reiken, en ook hulpverleners en familieleden te laten zien, wat er in iemand omgaat die zich maar moeilijk thuis voelt in deze wereld.

Bedankt Elsbeth om ons mee te nemen in jullie verhaal.

Gisteren kregen we les van Erik De Soir. Hij is doctor in de psychologie en doctor in de sociale en militaire wetenschappen. Hij is eveneens als operationeel brandweerpsycholoog verbonden aan de Hulpverleningszone Noord-Limburg en verleent al vele jaren psychologische crisisopvang en - begeleiding- zowel op het terrein als hulpverlener als in de context van psychotherapie- aan getroffenen van verkeersongevallen, branden, collectieve noodsituaties en en niet te vergeten ook aan de hulpverleners zelf.

Hij heeft nog veel andere zaken gedaan en hij verricht nu ook nog waardevolle dingen die ik allemaal onmogelijk kan opnoemen. Sorry, Erik !

Als voorbereiding op de les moesten we drie hoofdstukken uit het boek lezen. In hoofdstuk 1 kan je kennismaken met het CRASH-model waarbij CRASH staat voor: Calamiteiten en Rampen Aanpak bij Slachtoffers en Hulpverleners. Dat model maakt een indeling van soorten slachtoffers of getroffenen, soorten gebeurtenissen en soorten steuninterventies.

Het is immers heel belangrijk om het type gebeurtenis en de mate van blootstelling en psychologische belasting te bepalen vooraleer je bepaalt hoe je de opvang gaat organiseren.

Erik weet na al die jaren, en zoveel rampen later, welke menselijke gevolgen er kunnen zijn voor alle hulpverleners. Hij heeft tevens ook het verschil gezien tussen de hulpverleners die wel begeleid werden en zij die behoorden tot de korpsen waarvoor er geen of slechts een zeer beperkte opvang was. Hij verwoordde het gisteren dat hulpverleners door al wat ze hebben meegemaakt langzaam 'vergiftigd' worden. Met die 'vergiftiging' moet op een goede manier worden omgesprongen.

Hopelijk kunnen zij professioneel rekenen op hulp maar ook moeten ze zelf in hun dagelijkse leven een uitlaatklep zoeken. Als hulpverlener vergeet je niks van wat je hebt meegemaakt. Je ervaring wordt groter, maar de lading die je meedraagt ook. Je wordt getraind om in dramatische omstandigheden kalm en functioneel te blijven. Dus, in die momenten geef je geen krimp. Maar later, in je eigen leven komt de weerslag.

Erik vertelde ons dat hij zich daarom is gaan verdiepen in boeddhistische meditatie, taichi en qi gong.

Misschien een oproep om onze hulpverleners eens een extra complimentje te geven !

Bedankt en tot volgende week !