Module 4: Rouw binnen het gezin: Verlies van een kind en kleinkind

Je mag je verdriet tonen. En dan zal je hart een tijdje anders kleuren, nl. zwart, wit en goud. Peter Callewaert ontwierp een 'rouwend hart' pin om subtiel duidelijk te maken waarom een naaste of collega stiller is dan anders. De persoon die dit draagt, geeft daarmee zonder woorden aan dat hij/zij in een rouwproces zit. En doet daarmee misschien wel de suggestie hierover een gesprek te willen aangaan of nodig te hebben.

Deze pin is een hedendaags ontwerp als alternatief voor de zwarte rouwband of volledig in het zwart gekleed te gaan als teken van rouw. Met aankoop van de pin steun je de werking van Lost & Co, die verliesverhalen zichtbaar en bespreekbaar maakt.

https://www.lostenco.be/gouden-winkel

Deze info wil ik jullie meegeven vooraleer ik start met mijn blog over de dag van gisteren !

Gisteren was een vrij heftige dag. Onze docent, Lies had An Hooghe uitgenodigd.

An Hooghe is klinisch psychologe, relatie- en gezinstherapeute en oprichtster van het expertisecentrum' Verbinding in Verlies' (Boutersem). De voorbije 20 jaar richtte An zich voornamelijk op het therapeutisch werk met rouw en verlies en in het bijzonder met ouders na het verlies van een kind. Zij schreef ook samen met vijf ouders het boek 'Anders Nabij, de stille kracht van ouders na de dood van hun kind.'

An had 3 mama's meegebracht die een kind hadden verloren en een koppel grootouders waarvan hun kleinkind was overleden.

Bij het begin van de dag mochten de verschillende gasten vertellen over hun verlieservaring.

Daarna kregen wij als studenten de kans om met twee gasten een gesprek aan te gaan.

We mochten hen alles vragen. Zij waren gevraagd door An met de wetenschap dat zij die gesprekken konden aangaan. Zo konden wij oefenen met mensen die een groot verlies hadden meegemaakt zonder dat we teveel angst zouden hebben om iets verkeerds te zeggen.

Ik ben eerst een gesprek aangegaan met de grootouders. Zij waren heel blij dat zij uitgenodigd waren. Zij gaven aan dat er weinig aandacht wordt gegeven aan het verlies dat grootouders doormaken bij het verlies van een kleinkind. Er bestaat daar heel weinig literatuur over en dat

ervaren zij als een groot gemis. Als een kleinkind overlijdt, lijden grootouders immers dubbel. Ze rouwen om het verlies van hun kleinkind en voelen ook de pijn van hun kind.

Voor ouders is het verlies van hun kind diep ingrijpend maar ook grootouders treft het zeer diep. Om hun eigen kind bij te staan, zetten zij vaak hun eigen rouw opzij.

Ook de zorg om de andere kleinkinderen van het getroffen gezin komt dikwijls op hun schouders terecht terwijl de grootouders toch al een zekere leeftijd hebben.

Ik kan alleen maar een diep respect hebben voor de grootouders. Gelukkig hebben ze met hun kleinkinderen zo'n goede band dat het hen ook veel troost brengt.

De grootouders die gisteren te gast waren hebben zelfs een fonds opgericht na het verlies van hun kleinkind. Het fonds wil middelen verzamelen zodat de psychologische opvang van ouders en familie van kindjes op intensieve zorg en vooral van diegenen die het niet halen kan gebeuren in een aangepaste omgeving en dat deze bijstand verder kan geprofessionaliseerd worden.

Hoe mooi is dat !

Na de middag ben ik een gesprek aangegaan met een mama die haar dochter heeft verloren door zelfdoding. Wat was zij een krachtige vrouw. Haar dochter had vroeger al wel psychische problemen gehad maar als haar ouders daarna haar de vraag stelden hoe het ging dan antwoordde ze altijd dat alles in orde was en er geen problemen meer waren.

Mama geloofde dat niet echt maar veel kon ze niet doen.

Bij haar overlijden kwamen de ouders te weten dat ze de laatste 10 jaar veel had geworsteld met psychische problemen. Haar vriendinnen en collega's waren op de hoogte maar haar familie niet.

Wat een enorme schok moet dat geweest zijn.

De eerste tijd na het overlijden leefde de mama in een bubbel totdat ze op therapie is gegaan. Nu kan ze aangeven dat het haar dochter niet gegeven was om met haar familie over haar psychische problemen te praten. Het was de verantwoordelijkheid van haar dochter, niet van haar. De 3 andere kinderen gaan er elk op hun eigen manier mee om.

De mama heeft ook moeten inzien dat ze niet alleen mama en echtgenote is maar dat ze een persoon is die niet alleen voor anderen moet zorgen maar zeker ook voor zichzelf.

Als koppel verloopt het ook niet simpel. Haar man heeft na het overlijden van zijn dochter geen enkel vertrouwen meer in psychische begeleiding. Zijn dochter had immers alle mogelijke ondersteuning en die heeft niet geholpen. Waarom zou hij dan die stap zetten ?

Een verhaal om stil van te worden !

Na de gesprekken mochten de studenten hun gasten iets teruggeven. We bespraken wat ons had geraakt in de gesprekken en wat we de ouders en grootouders toewensten.

Dat was een heel emotioneel moment en de ouders en grootouders beaamden dat er heel veel rake dingen waren gezegd.

Als afsluiter mochten onze gasten aangeven welke eigenschappen ze graag zouden zien in een goede rouwcoach.

Ik som er een paar op: puurheid, begrip, mildheid, hun eigen kwetsbaarheid laten zien, oogcontact, luisterbereidheid, zaken behapbaar maken, openheid, traagheid, iets teruggeven, ....................

Ik wil iedereen bedanken voor deze intense ervaring !

Tot over vijf weken !